به گزارش روابط عمومی حوزه علمیه ریحانه الرسول(س)خانم رسولیان از برگزاری جشنواره غذای طلبگی در حوزه علمیه ریحانه الرسول(س) خبر داد و گفت: این جشنواره با شعار تلفیق غذای سنتی و روز در سالن این حوزه برگزار شد.

وی بیان کرد: از طلاب خواستیم تا با رعایت اهداف جشنواره در تهیه غذا، مواد اولیه و نحوه تهیه آن به روش سنتی باشد.

همچنین از مواد اولیه ارزان تر استفاده کنند تا بیشترین امتیاز را کسب کنند.

به گفته معاونت فرهنگی حوزه علمیه ریحانه الرسول(س) 14 نوع غذا توسط طلاب پخته شده و در این جشنواره شرکت داده شد. به دلیل رعایت شعار جشنواره همه شرکت کنندگان حائز رتبه شدند.

خانم رسولیان غذاهای ارائه شده در این جشنواره را چنین برشمردند: نان محلی(کماج)/ کیک/ حلیم بادمجان/ نان محلی با سبزی های معطر(لتیر)/ رنگینگ/ شولی (آش یزدی) با دو نوع پخت مختلف و چند نوع خوراک دیگر برشمرد.

و در مصاحبه ای که از طلاب در مورد  این روز و جشنواره غذا انجام شد، طلاب این روز را اینگونه توصیف کردند:

-         روز به یادماندنی

-         روز خوشمزه و رنگارنگی بود.

-         روزی با چند طعم متنوع

-         قبل از امتحانات پایان ترم تنوع خوبی بود.

به گزارش ایسنا، مرحوم شیخ بهایی در کتاب «الوجیزه» در تعریف حدیث می‌نویسد: اَلحَدیثُ قَولُ المَعصومِ اَو ما یَحکی قَولَهَ اَو فِعلَهُ اَو تَقریرَه؛ حدیث همان سخن معصوم است و هر آنچه که حکایت از گفتار، اعمال و تقریر او داشته باشد.

برای انسان‌هایی که چند قرن بعد از معصومین حضور دارند، دیگر شنیدن از خود معصوم امکان‌پذیر نیست، پس آنچه در این میان مهم است، راه‌های رسیدن این سخنان، از طریق کسانی است که آن کلام را برای ما حکایت می‌کنند. این حکایت، گاه حکایت سخن حضرات معصومین است، گاه حکایت یکی از اعمال و کارهایی است که آن‌ها انجام داده‌اند و گاه حکایت تأییدی است که بر عمل یکی از مسلمانان دارند که در اصطلاح به آن «تقریر» می‌گویند. در هر صورت، وجه مشترک تمام احادیث، راهگشا بودن آن‌هاست که می‌تواند برای قرن‌های متمادی برای مؤمنان راهنما باشد.

به همین مناسبت و در مطالبی سلسله‌وار، دعاهای وارده از امام علی‌بن موسی‌الرضا(ع) به عنوان نمونه‌ای از احادیث راهگشا و پندآموز بیان می‌شود.

«لک الحمد ان اطعتک، ولا حجة لی ان عصیتک، ولا صنع لی و لا لغیری فی احسانک، ولا عذر لی اسأت. ما اصابنی من حسنة فمنک، یا کریم، اغفر لمن فی مشارق الارض و مغاربها،‌ من المؤمنین و المؤمنات.»

امام رضا(ع) در مناجات با خداوند متعال در حال سجده چنین می‌گفتند: حمد و ستایش برای توست اگر تو را اطاعت کنم، و هیچ دلیل ندارم اگر تو را نافرمانی کنم، و در نیکی و احسانت هیچ کاری (و دخالتی) از طرف من یا غیر من انجام نشده است، و هیچ عذری ندارم اگر بدی کنم. هر حسنه و خوبی که به من می‌رسد از توست1، ای کریم (و بزرگوار) بیامرز هر مرد و زن با ایمانی را که در نواحی مشرق و مغرب‌زمین است.

پی‌نوشت:

_{1. عبارت «ما اصابنی من حسنة فمنک» اشاره دارد به آیه 79 سوره نساء: «ما أَصَابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّهِ»}

السلام علیک ایتها الصدیقه الشهیده(س)

مراسم عزاداری و سوگواری برای بانوی دو عالم فاطمه صدیقه(سلام الله علیها) روز شنبه 24/1/92 در مدرسه علمیه ریحانه الرسول(س) برگزار گردید.

طلاب شرکت کننده در این مراسم در غربت مادر شیعیان اشک ریختند و از ایشان توسل و عنایت و توفیق در راه کسب علم را خواستار شدند.

روايت شده كه روزى على (ع) و همسرش حضرت زهراء (س) به صحرا رفته و به هنگام خوردن خرما با گفتن كلماتى با يكديگر مزاح كردند، على (ع) فرمود: آى فاطمه، رسول خدا مرا بيشتر از تو دوست مى دارد. حضرت زهرا (س) گفت: از تو عجيب است، آيا مى شود رسول خدا (ص) تو را بيش از من دوست داشته باشد در حالى كه من ميوه دل او و عضوى از پيكرش و شاخه اى از شاخسارش مى باشم و غير از من فرزندى ندارد؟!على (ع) فرمود: اى فاطمه اگر سخن مرا قبول ندارى بيا تا نزد پدرت حضرت رسول (ص) برويم.

سپس آندو با هم نزد پيامبر رفتند. حضرت فاطمه پيش دستى كرده و گفت: اى رسول خدا كدام يك از ما دو نفر نزد تو محبوبتريم، من يا على؟!

رسول خدا (ص) فرمود: تو به من محبوبترى و على از تو براى من عزيزتر است، به دنبال فرمايشات حضرت رسول، على(ع) گفت: آيا من به تو نگفتم كه فرزند فاطمه با تقوايم، زهراء (س) فرمود: من نيز دختر خديجه كبرايم، على گفت: من فرزند صفايم، فاطمه گفت: من دختر سدره المنتهى مى باشم، على گفت: من فخر كائناتم، فاطمه گفت: من دختر كسى هستم كه بخدا نزديك، و نزد آن آنچنان گرامى شد كه گوئى به فاصله دو تير كمان و يا نزديكتر نسبت به پروردگارش قرار گرفت، على گفت: من پسر زنان پاكدامنم، فاطمه گفت: من دختر زنان شايسته و با ايمانم، على گفت: خدمتگزارم جبرئيل است، فاطمه گفت: خطبه خواننده ام در آسمان را حيل، و خدمتگزارم گروه هاى فرشتگان يكى بعد از ديگرى است، على گفت: من در جايگاه دور دست و بلند زاده شدم. فاطمه گفت: من هم در مقام والا و بلند مرتبه به ازدواج و همسرى در آمدم…

على گفت: شيعيان من از علم من مى نگارند، فاطمه گفت: ظرف دانش شيعيان من نيز از درياى علمم لبريز مى شود، على گفت: من كسى هستم كه خداوند اسم مرا از اسم خود مشتق ساخته، او عالى است و من عليم، فاطمه گفت: من نيز اين چنينم، او فاطر است و من فاطمه، على گفت: من حيات عارفينم، فاطمه گفت: من راه رهائى را راهنمايم، على گفت: من بعد از رسول خدا بهترين آفريدگانم، فاطمه گفت: من نيز نيكوكار و پاكيزه ام… [ فضائل ابن شاذان / ۸۰- ۸۲.]

هديه به پيشگاه حضرت زهرا(سلام الله عليها)

                       آفریدند آفرینش را برایِ پنج تن                                     پس همه هستند خلق ماجرایِ پنج تن

                مثل جبرائیل تا عرش بالا می روم                                 آن زمان هایی که می افتم به پایِ پنج تن

          نذرِ اهل بیت، اهل بیت باید ذبح کرد                               بچه های ما فدای بچه هایِ پنج تن

           استجابت در قسم دادن به نام فاطمه ست                            پس بدون او نمی گیرد دعایِ پنج تن

               فاطمه در عین وحدت گاه کِثرَت می شود                           می رسد از جانب یک تن صدایِ پنج تن

           یک بدن که طاقت روح وسیعش را نداشت                           لاجرم تکثیر شد در جای جایِ پنج تن

            هم رضای پنج تن یعنی رضای فاطمه                               هم رضای فاطمه یعنی رضایِ پنج تن

         ما در این دنیا و آن دنیا یکی از این دوایم:                           یا غلام پنج تن یا که گدایِ پنج تن

         علی اکبر لطیفیان
هديه به پيشگاه حضرت زهرا(سلام الله عليها)

اما قبرش:

اینكه قبر او در كجاست، نظرات مختلفی در این زمینه وجود دارد، حق این است كه حضرت فاطمه (سلام الله علیها) خود خواسته بود كه قبرش مخفی باشد تا سندی برای اعتراض او در عرصه‌ی جهان باقی بماند.

اما مجلسی و صدوق قبر او را در خانه‌اش می‌دانند و آن را صحیح‌ترین خبر می‌شناسند: (إنّ الأصح انها مدفونة فی بیته)[1].

بسیاری ازاهل سنت به استناد این سخن پیامبر كه فرمود بین قبر و منبرم باغی از باغهای بهشت است، (ما بین بیتی و منبری روضة من ریاض الجنة)[2]، می‌گویند قبر او در همان محل است.

گروهی قبر او را در بقیع می‌دانند و ابن جوزی آن را در كنار خانه‌ی عقیل. . .

امام علی (علیه السلام) بر سر مزارش

وضع حال امام علی (علیه السلام) و زمزمه‌هایش در كنار مزار یارش مشخص است از چه قبیل خواهد بود؛ زیرا تاریخ انس و صفا را به مانند انس و صفای علی (علیه السلام) و فاطمه (سلام الله علیها) نمی‌شناسد، جز در رابطه با پیامبر و خدیجه. و طبیعی است كه از دست دادن حضرت فاطمه (سلام الله علیها) برای او گران است، روزی از مشتی خاك برداشت و گریان شد، اندوهی شدید بر او غالب آمد، روی به مرقد پیامبر كرد و چنین زمزمه نمود:

- جانم فدای جگر گوشه‌ی پیامبر كه میراثش تباه شد، بعد از رحلت پیامبر حرمت او را در هم شكستند، او به خواسته‌ی خود نائل آمد، اما نزار و خسته، فقدان پدر توانش را كاست و اشك از دیدگانش جاری ساخت، شبانه به خاك سپرده شد و هیچكس دیگر او را ندید. . . [3].

ای كاش این جان دردمند همراه با نفس‌هایم از سینه برون می‌رفت:

نفسی علی زفراتها محبوسة                  یا لیتها نخرجت مع الزفراتی.

پس از تو چیزی برای زندگی نیست. گریه‌ام برای این است كه زندگیم پس از تو طولانی شد

«لا خیر بعدك فی الحیوة                                   و انّما أبكی مخافة أن تطول حیاتی».

و فرمود اگر از سر كویت برمی‌خیزم، بدان خاطر نیست كه از ماندن در كنارت خسته و ملول شده‌ام، و اگر می‌مانم بدان خاطر نیست كه به وعده‌ی خدا به صابران بدگمانم. . . [4].

سلام بر پیكر نحیف تو ای فاطمه،

سلام بر بدن كبود و تازیانه خورده‌ات،

سلام بر جنازه‌ات كه رسواگر شكنجه‌ی خصم است

و سلام بر قبر پنهانت كه سند اعتراض است.

پي‌نوشت:

 [1] . بحار، ج 43 ، ص 188.

[2] . صحیح مسلم.

[3] . الزهراء(س)، ص 188

[4] . كشف الغمه، ص 127. 

منبع: دكتر علي قائمي، در مكتب فاطمه (سلام الله علیها)

هديه به پيشگاه حضرت زهرا(سلام الله عليها)

عشق او به خانم صدیقه طاهره (سلام الله علیها) بیشتر از این حرف ها بود که به زبان بیاید، یا قابل وصف باشد. یک بار بین بچه ها گفت: دوست دارم با خون گلوم، اسم مقدس مادرم رو بنویسم.به هم نگاه کردیم. نگاه بعضی ها تعجب زده بود: اینکه می خواست با خون گلویش بنویسد، جای سوال داشت. همین را هم ازش پرسیدم. قیافه اش محزون شد گفت: یک صحنه از روز عاشورا همیشه قلب منو آتیش می زنه!

با شنیدن اسم عاشورا، حال بچه ها از این رو به آن رو شد. خودش هم منقلب شد و با صدای لرزان ادامه داد: اون هم وقتی بود که آقا ابا عبدالله (ع)خون حضرت علی اصغر(ع)  رو به طرف آسمان پاشیدند و عرض کردند: خدایا قبول کن؛ من هم دوست دارم با همین خون گلوم، اسم مقدس بی بی رو بنویسم تا عشق  و ارادت خودم رو ثابت کنم. جالب بود که می گفت: از خدا خواستم تا قبل از شهادتم، این آرزو حتماً برآورده بشه. توی عملیات والفجر۱ به آرزوش رسید . من خودم دیدم که روی یک تخته سنگ، با همون خونی که از گلوش می اومد، اسم مقدس بی بی رو نوشت.

(خاک های نرم کوشک)

هديه به پيشگاه حضرت زهرا(سلام الله عليها)