اي خالق بي نياز! بنگر به دستان تهي مخلوقي رو سياه كه تنها اميدش نزد توست؛ آن سان كه سختي روزگار راه بر او تنگ كرده است.

اي مهربان ترين مهربانان! ديدگانم را به هر چه افكندم تجلّي حضور توست؛ لطف تو و محبّت تو كه شامل حال تمامي مخلوقات است.

گردش ستارگان، وزش باد، رويش گياهان، نم نم باران، همه و همه يادآور عظمت تواند.

اي ستارالعيوب! به درِ خانه چه كسي روم و حلّ مشكلم را از او خواستار شوم، در حالي كه مي دانم او هم به سوي تو خواهد آمد.

پس چرا خود نيابم كه تو بي منّت بر من مي بخشي هر آنچه را كه خواهان آن باشم.

برگرفته از دعاي كميل