آري! شب آرزوها اولين شب جمعه از ماه رجبه.
امشب چي از خدا ميخواي؟
هر آرزويي كه از خدا داشته باشي تو اين شب برآورده ميشه.
و تو اي منتظر دل شكسته، سرآغاز اون آرزوهاي قشنگت ظهور اون غايب از نظر رو فراموش نكن.
يادت نره كه آقا هم براي همه ما تو اين شب بزرگ دعا مي كنه.
به اميد برآورده شدن اين آرزوي همه منتظران حضرت.
اللهم عجل لوليك الفرج

امشب كه بين خلق ، ليل الرغائب است
داني چه چيز آرزوى قلب صاحب است
اي كاش روز جمعه كه از راه ميرسد
ديگر كسي نگويد ارباب غائب است
اللهم عجل لولیک الفرج

التماس دعا

حتم دارم تو نیز هر کجا باشی چشم نگران حرم خواهر حضرت عشقی؛ حجر بن عدی! حالا بیشتر شبیه‌ ام‌ابیها شده‌ای.
خبرگزاری فارس: حجر بن عدی! حالا بیشتر شبیه‌ ام‌ابیها شده‌ای

به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری فارس وبلاگ نبات تلخ نوشت:

من حتم دارم

آسمانیان بار دیگر به خشم آمده اند

باز مغیره، زیاد را به شام خوانده است.

اینها همان پسران زیاد بن ابیه اند!

و کینه شان همان کینه ی جاهلی

هر چند خون تازه ات حجتی بود برای بینا شدنشان!

اما امان از دل های مرده شان!

و من میدانم که تو هنوز بر عهد خود استواری

که عهد کردی شمیشر و خرمن آتش را تاب بیاوری اما تبری از مولا! هرگز!

و اگر به شرق و غرب روی باز دلداده حضرت مولا

و حتم دارم ، تو نیز هر کجا باشی چشم نگران حرم خواهر حضرت عشقی

و حال بهتر میفهمم حکمت 40 شبه قبر را!

حجر بن عدی، حالا بیشتر شبیه ام ابیها شده ای…

از پشت خاكريزهاي ايمان طلوع كرده بود و دستانش طعم سبز دعا را داشتند. آسمانش پر از ستاره بود؛ ستاره هايي از جنس منوّرهاي اخلاص.

هزاران مين عشق را در صحراي دلش كاشته بود و با هر سجود، مين عشقي در دلش گُل مي داد.

ياس هاي سپيد را به خاكي پيراهنش سنجاق كرده بود و سربند « يا حسين(ع)» را بر پيشاني آسمان تبارش بسته بود.

او تمام سنگرهاي نور را فاتح بود و تمام آيينه ها را مي شناخت. شب ها طنين نجوايش، ماه را مي گرياند و آسمان اين دل گويه ها را خوب مي شناخت.

آن شب هم كبوترهاي شهادت، پيراهن خونين او را سپيد كردند و دستان بي نهايتش را به ضريح آينه هاي دوست، دخيل بستند. آن شب، ردّ استقامتش سينه ي كوير را لرزاند و آسمان را در سكوتي غمگين، به باران دعوت كرد.

ساناز احمدي دوستدار

هديه به پيشگاه حضرت زهرا(سلام الله عليها)

به منتظران بگوييد… در صدايم خوانده اي، اي غرق تمنّايم هنوز، گرچه در جمعم ولي تنهاي تنهايم هنوز، بي تو امشب گريه هم با من غريبي مي كند، ديده در راهند چشهايم كه بازآيي هنوز. خواهم كه تو اي پاره ي دل زنده بماني.

اميد من آنست كه در گلشن هستي چون ماه جهان تاب درخشنده بماني، چون غنچه ي گل با لب پرخنده بماني.

طلبه سال اول، سميه پورعباسيان